به گزارش روابط عمومی فرهنگستان هنر، در این نشست «عبدالرحیم فیروززاده» مدیرکل امور بین‌الملل فرهنگستان هنر، «مسعود ناصری» رییس موسسه صبا به همراه هنرمندان ایران و کره، استادان، دانشجویان و علاقه‌مندان حضور داشتند. در بخش نخست این نشست مدیر امور بین الملل فرهنگستان هنر ضمن تشریح پروژه تبادل هنرمندان ایران و کره اظهار داشت:« همه هنرمندان با سمبل و نماد سروکار دارند به این ترتیب که یا چیزی را خلق می‌کنند که تبدیل به نماد یا سمبل می‌شود یا از سمبل و نمادی تاثیر می‌پذیرند. در واقع پروژه تبادل هنرمندان ایران و کره در حال حاضر نشانه و نماد مشترکی با فرهنگ ما دارد. فرهنگ ما پر از نشانه‌های مذهبی است و بهترین سمبل از فرهنگ ما پیام پیامبر اکرم (ص) است که درباره گفتگو و تعامل میان انسان‌ها در فضایی عالمانه سخن گفته است.»

وی درباره پروژه‌ای که «یونگ کُه» هنرمند و استاد دانشگاه، از سوی موسسه آرکو طراحی و اجرا کرد، توضیح داد: «پروژه‌ای که خانم «کُه» طراحی و اجرا کرد، گفتگو و تعامل میان هنرمندان است که با اندیشه‌های بنیادین ما هم‌خوانی دارد و گرچه نمونه‌های این پروژه در اروپا، آمریکا و حتی کشورهای شرق آسیا دارای قدمت است اما در میان ما تجربه‌ای جدید به شمار می‌رود.»

فیروززاده در بخش دیگری از سخنان خود از دانشجویان و استادان حاضر در این نشست خواست تا پیام و روش جدیدی که در خلق یک اثر هنری مشترک میان فرهنگ‌ها و کشورهای مختلف به وجود می‌آید را به دیگر دانشجویان و استادان انتقال داده و نکات مثبت آن را مورد ارزیابی و بررسی قرار دهند.

در ادامه نشست، «سونگ، می – کیونگ» یکی از هنرمندان کره‌ای که در حوزه موسیقی فعالیت دارد به تشریح ساز «پیری» که نوعی فلوت است، پرداخت و توضیحاتی درباره تاریخچه این ساز در کره و قسمت‌های تشکیل دهنده آن ارائه کرد. وی پیری را سازی معرفی کرد که در دو شکل کوتاه و بلند ساخته شده و هر کدام مختص آهنگ‌های خاص است. سپس به اجرای دو قطعه با این ساز پرداخت.

«پیروز ارجمند» هنرمند، پژوهشگر و استاد دانشگاه در حوزه موسیقی در این نشست به ارائه توضیحاتی درباره سازهای ایران و کره‌ای پرداخت و اظهار داشت:« سال گذشته یک تجربه با خانم «انگ، کو- هیم» داشتم و برای ساز ابداعی ایشان قطعاتی را نوشتم که برای اولین بار در ماسوله و سپس در مرکز آرکو اجرا شد. این قطعه به نام «پَسه نه پونگ هیو» نام گذاری و نواخته شد.»

وی ادامه داد:« امروز نیز تجربه جدیدی از اجرای دو ساز پیری و ساز کوبه‌ای ایرانی داشتیم. در پژوهش‌هایی که درباره سازهای ایران وکره انجام دادم متوجه شدم که ساز « پیری» در ایران با عنوان «بالابان» نواخته می‌شود و این دو ساز قدمتی در حدود سه هزار سال دارند و در گذشته نام آن « نرمه نای» بود. ساز دیگر که در کره با عنوان « تومپو» در این نشست اجرا شد نیز در ایران با اندازه‌ای کمی بزرگ تر به نام «سُرنا» یا « سورنای» نامیده می‌شود. این ساز نیز در ایران برای جشن‌ها استفاده می‌شده و در واقع «نای جشن» نامیده می‌شده است.»

ارجمند افزود:« بر اساس همین تحقیقات، ایران و کره دارای هفت ساز هستندکه دارای ریشه و نژاد مشترک است که دو گام آن در گیلان و سیستان و بلوچستان وجود دارد. این گام «پنتاتونیک» یا «پنج نوتی» است که در این مناطق وجوددارد. همچنین ملودی‌هایی که با متر آزاد نواخته می‌شود در ایران و کره وجود دارد اینگونه موسیقی‌ها خیلی رومانس و آرام اجرا می‌شود. موسیقی «شامانی» در کره با پنج عنوان در ایران شناخته می‌شود که «گواتی» در بلوچستان، «زار»، «نوبان» و «حوا» در هرمزگان و بوشهر و موسیقی سوفیان ایران در شمال خراسان و کردستان می‌توان یافت.»

پیروز ارجمند در پایان بخش ابتدایی نشست هنرمندان ایران و کره اظهار امیدواری کرد تا این محصول موسیقایی که توسط هنرمندان ایران و کره ارائه شده به صورت لوح فشرده منتشر شود و پس از آن «سونگ، می – کیونگ» با همراهی «گلنوش حمیدی» ابتدا با دو ساز « پیری» و « کوزه » و سپس با « تومپون» و « دف»، اثر مشترکی را برای حاضران در نشست اجرا کردند.