مبارزه با آفات و بیماری‌های گیاهی در ایران از سال ۱۳۰۰ و پس از تاسیس مدرسه عالی فلاحت و صنایع روستایی آغاز شد.

اکوپرشین، علیرضا کیهان‌پور: تاقبل از سال ۱۳۰۰ نحوه مبارزه با آفات گیاهی به روش بسیار سنتی و توسط روستائیان انجام می‌شد و حاصل دسترنج یک سال زراعی را به آسانی از دست داده و متاسفانه با فقر، تنگدستی و عدم درآمد خود کنار آمده وبا جور روزگار در نبردی نابرابر می‌ساختند.

حشره شناسی و بررسی‌های علمی مبارزه با آفات گیاهی و کنترل طغیان آن‌ها در کشور ما به طور نسبی علم جوانی است و یکی از پیشگامان این عرصه مرحوم استاد جلال افشار است که نخستین شخصی است که در این راه دشوار پای نهاد و سرمنشاء خدمات بسیاری برای روستائیان و کشاورزان کشورمان شد.

مرحوم استاد جلال افشار در سال ۱۳۰۲ برای نخستین بار در انستیتو پاستور ایران آزمایشگاه کوچکی را برای بررسی آفات گیاهی ایجاد نمود و این آزمایشگاه در سال ۱۳۰۶ به وزارت فلاحت، تجارت و فواید عامه پیوست و در سال بعد به بنگاه دفع آفات نباتی تبدیل شد که شامل آزمایشگاه‌های جانورشناسی، بیواکولوژی، سموم نباتی وسم پاش‌ها بود و موزه جانورشناسی کار خود را از سال ۱۳۰۷ با سرپرستی استاد جلال افشار که خود بنیانگذار آن بودآغازکرد.

این موزه باجمع آوری و شناسایی حشرات ودیگر جانوران ایران به فعالیت پرداخت وبا مسائل و مشکلات بسیار فراوانی روبرو ودست و پنجه نرم می‌کرد.

از جلوه‌های بسیار قابل توجه این موزه نوپا، نمایش یک چرخه کامل زندگی بعضی از حشرات و چگونگی رشد و نمو آن‌ها از شفیره تا حشره کامل بود.

آزمایشگاه بیو اکولوژی با راهنمایی مرحوم جلال افشار و دیگر کارشناسان چگونگی زندگی و خسارات آفات مهم چغندرقند، پنبه، خرما، مرکبات، کرم سیب، سن گندم پارازیت‌های آن‌ها و همچنین آفات مهم حبوبات، صیفی، جنگل، درختان زینتی و طرز کنترل آن‌ها مورد بررسی و مقدماتی قرار می‌گرفتند به طوری که نتایج به دست آمده در نشریات و در قالب مقاله‌های فراوانی در دسترس مخاطبان قرار می‌گرفت.

در این مقطع تاریخی فعالیت مدارس فلاحت و گسترش دانش و فرهنگ در کشور به تدریج موجب ارتقای آگاهی مردم شد و همگان را متوجه این مساله مهم نمود که محصولات کشاورزی را باید با بهره‌گیری از کارشناسان متخصص و شیوه‌های علمی در مقابل هجوم آفات و بیماری‌ها حفظ نمود.

در آن دوران تاریخی، دولت‌های وقت نیز متوجه شدند که حفاظت از محصولات کشاورزی یکی از اولویت‌های اقتصادی کشور است که باید در این زمینه برنامه‌ریزی و سرمایه گذاری‌های گسترده‌ای در زمینه منبع انسانی کارآ و ردیف‌های بودجه مانا صورت پذیرد و این همان پاشنه آشیل کنونی بخش کشاورزی ایران است که متاسفانه تاکنون هم ادامه دارد و این یک ظلم مضاعف به این بخش است که مستندات تاریخی زیادی را از این ظلم و جفا از سال ۱۳۰۰ به مانند موزه عبرت در خود جای داده است.

ادامه دارد