چین و هند دست‌بردار زغال‌سنگ نیستند،‌ استفاده از سوخت‌های فسیلی هر ساله در جهان با یک روند نزولی همراه است چرا که کشورهای مختلف در سراسر این کره خاکی به این مهم پی برده اند که استفاده بیشتر از سوخت‌هایی که آلاینده‌های بیشتری دارد، عمر زمین را کاهش داده است و همچنین روزی این منابع به پایان می‌رسند و آن زمان برای تغییر پایه انرژی بسیار دیر خواهد بود.

به گزارش پایگاه خبری اکوپرشین به نقل از معدن‌نیوز: دلیلی وجود دارد که هند و چین در اجلاس آب و هوای گلاسکو از آینده زغال سنگ دفاع کردند چرا که هیچ کشوری در دهه گذشته ظرفیت نیروگاه‌های زغال سنگ را بیشتر از این دو تولید کننده اصلی گازهای گلخانه‌ای اضافه نکرده است.

چین و هند در حال حاضر روزانه ۱۴ میلیون تن کثیف ترین سوخت فسیلی را استخراج می‌کنند. زغال سنگ نه تنها برای نیازهای فعلی آنها به انرژی حیاتی است، بلکه به نظر می‌رسد در دهه‌های آینده نیز نقش مهمی داشته باشد. این در حالی است که دو غول آسیایی حجم عظیمی از انرژی‌های تجدیدپذیر را نصب کرده و اهدافی را برای به صفر رساندن انتشار گازهای گلخانه‌ای دنبال می‌کنند. با این حال رفتارهای ضد و نقیض آن‌ها در این زمینه باعث شده است تا بسیاری از کارشناسان در یافتن روش آینده این دو کشور برای تامین انرژی سر در گم باقی بمانند.

بر اساس گزارش گلوبال انرژی مانیتور، خط لوله جهانی انرژی زغال سنگ در دست ساخت، سال گذشته افزایش یافت، این برای اولین بار است که از سال ۲۰۱۵ به این طرف این عدد مثبت می‌شود، که بخش عظیم آن توسط موجی از تاسیسات جدید پیشنهادی در چین هدایت شد. دولت هند پیش بینی می‌کند ظرفیت کارخانه زغال سنگ از ۲۰۸ گیگاوات تا سال ۲۰۳۰ به ۲۶۷ گیگاوات افزایش یابد. به طور معمول، انتظار می‌رود که نیروگاه‌های جدید زغال سنگ حداقل برای ۳۰ سال کار کنند و نقش سوخت را در ترکیب انرژی جهانی پس از اواسط قرن تثبیت کنند.

مذاکره کنندگان روز شنبه با تغییراتی در آخرین لحظه در معاهده COP26 دست و پنجه نرم کردند که درخواست برای تسریع در “حذف تدریجی” برق زغال سنگ را پس از مخالفت‌های هند و چین به تعهد برای “کاهش تدریجی” استفاده از سوخت فسیلی تغییر داد. این باعث واکنش شدید علیه این دو کشور شد و آلوک شارما رئیس COP26 در مصاحبه‌ای با بی بی سی گفت که چین و هند باید این سطح از مخالفت را که باعث تغییر در یک قسمت مهم از این معاهده شده است را توضیح دهند.

در همین حال، معادن در سراسر چین و هند در هفته‌های اخیر تولید خود را افزایش داده‌اند تا از بحران عرضه که باعث کمبود گسترده برق و محدود کردن فعالیت‌های صنعتی شده است، کاسته شود. معدنچیان چین هدف دولت را برای افزایش تولید به ۱۲ میلیون تن در روز شکسته اند، در حالی که تولید روزانه هند نزدیک به ۲ میلیون تن است.

یانگ ویمین، یکی از اعضای کمیته اقتصادی کنفرانس مشورتی سیاسی خلق چین و مشاور دولت، روز شنبه در کنفرانسی در پکن گفت: قطع برق از اواسط تا اواخر سپتامبر نشان می‌دهد که ما هنوز آمادگی کافی را نداریم. او گفت که برای تکمیل پروژه‌های رو به افزایش انرژی‌های تجدیدپذیر به میزان بیشتری سرمایه گذاری بر روی نیروگاه‌های سوخت فسیلی نیز است تا تامین برق مورد نظر ساخت تجهیزات انجام شود.

بر اساس گزارش بلومبرگ نف، سهم زغال سنگ در تولید برق جهانی در سال ۲۰۲۰ به ۳۴ درصد کاهش یافت، که کمترین میزان در بیش از دو دهه اخیر است، اگرچه همچنان سوخت فسیلی بزرگترین منبع انرژی باقی مانده است.

با این حال در چین، سوخت فسیلی حدود ۶۲ درصد از تولید برق در سال گذشته را به خود اختصاص داده است. رئیس جمهور شی جین پینگ هدفی را برای کشور تعیین کرده که مصرف سوخت خود را در سال ۲۰۲۵ به اوج برساند و در نظر دارد تا سال ۲۰۶۰ منابع انرژی غیرفسیلی از ۸۰ درصد کل ترکیب منابع فراتر رود.

برای هند، زغال سنگ از اهمیت بیشتری برخوردار است و ۷۲ درصد از تولید برق را تشکیل می‌دهد. تحلیلگران بلومبرگ ماه گذشته در یادداشتی گفتند که این سوخت تا سال ۲۰۵۰ همچنان ۲۱ درصد از ترکیب برق هند را تشکیل می‌دهد.

دباسیش میشرا، از تحلیلگران اقتصادی هند، گفت که زغال سنگ “می تواند به کشور کمک کند تا نیازهای انرژی خود را بدون وابستگی به واردات برآورده کند”، به ویژه از آنجایی که جایگزین‌هایی مانند انرژی هسته‌ای به دلیل هزینه‌های بالا و نگرانی‌های ایمنی با مشکل مواجه شده اند.

دانشمندان علوم هواشناسی اصرار دارند که فشار کشورهای مصرف کننده زغال سنگ برای اجازه استفاده طولانی مدت از سوخت با تلاش برای محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱٫۵ درجه سانتیگراد – نسبت به سطوح قبل از صنعتی شدن – ناسازگار است.

متیو انگلند، پروفسور ساینتیا در مرکز تحقیقات تغییرات آب و هوایی در دانشگاه نیو ساوت ولز در سیدنی، در بیانیه‌ای گفت: «زغال‌سنگ باید رها شود تا بتوانیم آینده آب و هوایی ایمن را تضمین کنیم. بدون اقدام فوری برای باقی ماندن ذخایر سوخت‌های فسیلی جهان در زمین نمی‌توان به صفر خالص رسید.»