به گزارش اکوپرشین به نقل از اقتصاد خودرو- بازار خودرو همچنان با واژه‌هایی همچون التهاب، تورم، سرمایه‌سوزی، انحصار‌طلبی، بی‌مسئولیتی مدیران، صف‌های طولانی قرعه‌کشی، کیفیت پایین خودرو، قیمت‌های نجومی بی‌منطق و.. هم‌خانواده است که این روزها واژه جدیدی نیز به گوش می‌رسد و آن تشنگی بازار است. در این چارچوب شیوا که ریاست شورای رقابت را در کارنامه دارد گفته است: اگر بخواهیم نیاز تمام افراد در خصوص خودرو را تامین کنیم، حداقل باید ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار خودرو تولید کنیم، اما اکنون کمتر از یک میلیون خودرو تولید می‌شود.

در همین حال وی عنوان می‌کند که رشد تورم منجر شده تا مردم پول را به کالا تبدیل کنند؛ یعنی بین ارز، طلا و مسکن، خودرو را انتخاب می‌کنند. این عامل منجر به افزایش تقاضا می‌شود. خودروسازان هر چقدر خودرو تولید کنند بازار به علت تقاضای کاذب، تشنه است؛ تقاضای واقعی خودرو در ایران، یک میلیون و ۲۰۰ هزار تا یک میلیون و ۵۰۰ هزار دستگاه خودرو است.

ارزیابی این سخنان با محوریت تشنگی کاذب بازار در حالی مطرح می‌شود که یک سوال اساسی بی پاسخ مانده است و آن اینکه سال‌هاست که وضعیت بازار خودرو چنین نابسامان است و خودروسازان و متولیان امر بر این ادعایند که عرضه و تقاضا برابر نبوده و لذا زمینه ساز دلالی و بی‌نظمی در بازار خودرو می‌شود.

در بیان دلیل این وضعیت نیز از یک‌سو نگاه تجاری مردم به خودرو به جای کالای مصرفی و از سوی دیگر وجود دلالان را عامل این تقاضای کاذب عنوان نموده و در نهایت افزایش قیمت خودرو را ناشی از این دو عامل عنوان می‌کنند. نکته قابل توجه آن است که خودروسازان راهکار مقابله با این وضعیت را نیز از یک سو افزایش تولید و از سوی دیگر نزدیک کردن قیمت کارخانه به بازار عنوان می‌کنند که حاصل این راهکار نیز می‌شود افزایش بی‌رویه قیمت‌ محصولات توسط خودروسازان. البته خودروسازان در مواردی نیز عنصری دیگر را نیز به عنوان عامل نابسامانی بازار خودرو مطرح می‌کنند و آن قطعه سازان و مطالبات آن‌هاست که البته راهکار پیشنهادی آن‌ها نیز بار دیگر افزایش قیمت برای پرداخت دیون به قطعه سازان و انگیزه سازی در آنها برای تولید بیشتر است.

این چرخه خود ساخته خودروسازان در حالی سال‌های سال است که ادامه دارد که از یک سو هرگز میزان تولید به میزان نیاز بازار نرسیده است و از سوی دیگر فاصله میان قیمت کارخانه و بازار آزاد نه تنها کاهش نیافته بلکه بر میزان آن افزوده شده است چرا که هر افزایش قیمتی توسط کارخانه با محاسبه سود بخش خصوصی برابر با افزایش ۲۰ تا ۵۰ درصدی قیمت‌ها در بازار بوده است که با افزایش نجومی قیمت‌های کارخانه این فاصله نجومی‌تر می‌شود.

آنچه در میان راهکارهای خودروسازان مطرح نمی‌شود از یک سو کاهش قیمت محصولاتشان است که می‌تواند قیمت بازار را شکسته و از سوی دیگر استفاده از روش‌های جایگزین برای تامین نیاز بازار و برابر شدن خودرو با مطالبات مردم است. چنانکه مجلس برای به تعادل رساندن بازار خودرو، طرح واردات ۵۰ هزار دستگاه خودرو را تصویب کرد اما خودورسازان با ادعای لزوم حمایت از تولید داخل و جلوگیری از بی‌کاری کارگران عملا این طرح را به حاشیه رانده‌اند. بر این اساس می‌توان گفت که خودروسازان و متولیان این عرصه خود عامل تشنه‌سازی بازار هستند. روندی که با توجه به رفتار خودروسازان می‌توان گفت که همچنان امیدی به اصلاح آن نمی‌باشد هر چند که هر از چندگاهی مدیران آن‌ها تغییر می‌کند اما در نهایت تغییری ایجاد نشده و بازار خودرو همچنان در جاده خاکی گذشته ادامه راه می‌دهد.