شیندو روز سه‌شنبه به خاطر عوارض ناشی از کهولت سن درگذشت. او ۱۰۰ ساله بود.
 

شیندو سال ۱۹۱۲ در هیروشیما به دنیا آمد. او از ۱۹۳۴ در استودیو فیلمسازی شینکو کینما مشغول کار شد. یک سال بعد همراه استودیو به توکیو رفت. او در آنجا فیلمنامه‌نویسی را یاد گرفت و سر صحنه کنجی میزوگوشی فیلمساز افسانه‌ای کار کرد.

شیندو در ۱۹۴۳ وارد نیروی دریایی سلطنتی شد و یکی از شش نفری بود که از یگان ۱۰۰ نفری خود در جنگ جان سالم به در برد. تجربیات او در جنگ جهانی دوم مبنای فیلم «کارت‌پستال» شد که پارسال به نمایندگی از ژاپن در بخش بهترین فیلم خارجی‌زبان جوایز اسکار حضور داشت.
 

شیندو پس از جنگ در استودیو شوچیکو برای کوزابورو یوشیمورا فیلمساز ژاپنی فیلمنامه نوشت. همکاری طولانی آن‌ها هم به لحاظ تجاری موفقیت بود و هم منتقدان از آن استقبال کردند، اما هر دو مرد از سخت‌گیری‌های سیستم استودیویی ناراضی بودند. شیندو در ۱۹۵۰ شوچیکو را ترک و استودیو کیندای ایگا کیوکای را تاسیس کرد. این استودیو فیلمسازی مستقل تا شش دهه بعد پایگاه حرفه‌ای شیندو بود.
 

او سال ۱۹۵۱ با درام «داستان یک زن محبوب» که نوعی زندگی‌نامه شخصی بود، برای اولین بار روی صندلی کارگردانی نشست. نوبوکو اوتووا در این فیلم بازی کرد. او بعدها همسر و منبع الهام شیندو شد و تا سال ۱۹۹۴ که بر اثر سرطان کبد درگذشت، در بسیاری از فیلم‌های شیندو بازی کرد.
 

شیندو در ۱۹۵۳ با فیلم «بچه‌های هیروشیما» که داستان آن در هیروشیمای بمباران شیمیایی‌شده اتفاق می‌افتد، در سطح بین‌المللی مورد توجه قرار گرفت. این فیلم اولین بار در جشنواره کن به نمایش درآمد. شیندو پس از موفقیت «بچه‌های هیروشیما»، در فیلم‌های خود به بررسی و مطالعه مضامین اجتماعی معاصر شامل تلاش‌های طبقه فقیر، موقعیت زنان و مصائب قربانیان انفجار اتمی ادامه داد.
 

شیندو با فیلم «جزیره عریان» – یک درام بدون دیالوگ درباره خانواده‌ای که در جزیره‌ای کوچک دور از دیگران به سختی زندگی می‌کنند – در سطح بین‌المللی به شهرت رسید. این فیلم سال ۱۹۶۰ نمایش داده شد و خارج از ژاپن بسیار مورد استقبال قرار گرفت. «جزیره عریان» جوایز زیادی از جمله جایزه بزرگ جشنواره مسکو را دریافت کرد و آن‌‌قدر در گیشه‌های فروش موفق بود که استودیو فیلمسازی شیندو را از ورشکستگی نجات بدهد.
 

شیندو سال ۱۹۶۴ نیز با فیلم «اونیبابا» درباره دو زن کشاورز که با کشتن سامورایی‌ها و فروش زره و شمشیر آن‌ها زندگی می‌کنند، در خارج از ژاپن مورد تحسین بسیار قرار گرفت.

او در سال‌های بعد گستره کاری خود را وسیع‌تر کرد و در ژانرهای کمدی، درام جنایی و مستند هم فیلم ساخت، اما هیچ‌وقت علاقه خود را به مضامین عمیق‌تر از جمله مشکلات سالخوردگی از دست نداد. او سال ۱۹۹۵ با درام «آخرین یادداشت» برنده جوایز بسیار از جمله جایزه بهترین کارگردان از آکادمی ژاپن شد. هاروکا سوگیمورا در این فیلم نقش یک بازیگر سالخورده را بازی می‌کند که با مرگ و ناتوانی دوستان و همکاران قدیمی‌اش روبرو می‌شود.
 

شیندو برای فیلمسازان دیگر هم فیلمنامه می‌نوشت که اغلب به لحاظ تجاری از فیلم‌های خودش موفق‌تر بودند، از جمله «بازیگر زن» ساخته کن ایچیکاوا و «هاچی-کو» به کارگردانی سیجیرو کویاما که بعدها در قالب فیلم «هاچی: داستان یک سگ» با بازی ریچارد گیر بازسازی شد.
 

پس از آنکه «کارت‌پستال» سال ۲۰۱۰ در جشنواره بین‌المللی فیلم توکیو برنده جایزه ویژه هیئت داوران شد، شیندو به مطبوعات گفت این آخرین فیلم اوست. او گفت: «هرچند همیشه به این فکر می‌کردم که چه وقت ممکن است بمیرم، اما تا پایان فیلمبرداری این را در ذهن داشتم که باید زنده بمانم و کارم را انجام بدهم.»
منبع:خبرآنلاین