در این یادداشت آمده است:

هنوز بعد از هفت سال، عکس کشته‌شدگان آن سانحه را بر در و دیوارهای شهر می‌بینیم، به ویژه در خیابان‌های شلوغ تهران که سال‌هاست از یاد برده ۱۲۸ نفر در حادثه سقوط هواپیمای ارتش در جنوب غرب تهران، جان باختند که ۴۰ نفرشان، خبرنگار بودند. خیابان‌های تهران، ۱۵ آذرماه سال ۸۴ را از یاد برده، از یاد برده خطای انسانی، خطای تجهیزات ناوبری، خطای برج مراقبت، یا هر چه عامل این حادثه بوده، هرگز به طور رسمی معرفی نشد و هیچ کس ندانست بر سر پرونده این سقوط چه آمد. شاید برای همین است در آستانه هفتمین سال به یادآوردن خاطرات آن پرواز خونین، هنوز کلمات رنگ می‌بازند؛ چه می‌نویسیم؟ چرا می نویسیم؟ برای که می‌نویسیم؟ پرواز خبرنگاران که قرار بود برای یک رزمایش نظامی به چابهار در جنوب شرق ایران پرواز کنند، ساعت ۱۴ آن روز به سقوط منجر شد تا بار دیگر، خبرنگار ثابت کند که این شغل و ماندن در آن، با همه کارهای دیگر متفاوت است. در رگهای آذر، هنوز خون خبر می‌تپد؛ خون خبرنگارانی که خیابان‌های شلوغ تهران را در روز ۱۵ آذر ۸۴ رنگین کرد و هنوز بسیاری از خبرنگاران به یاد دارند که ممکن بود آنها هم یکی از کشته‌شدگان سانحه هواپیمای هرکولس باشند. هنوز به یاد دارند خاطره‌های آشنای بسیاری را از آنها که در این سقوط، به سوی ابدیت پرواز کردند و هنوز به خاطر می‌آورند پروازی را که با فریاد کاپیتان مرحوم بابک گوهری تمام شد: یا حسین!