دامپزشک رها شده در دریای شیلات، بدون شک و تردید آنان که دستی به قلم و نگارش داشته و در سپهر مکتوبات نقشی ولو کوتاه داشته‌اند هرگز نمی‌میرند و با آثارشان همواره زنده بوده زیرا به جامعه هدف خود خدمت کرده‌اند.

اکوپرشین: علیرضا کیهان‌پور: دکتر مهرداد عبدالله مشایی اسفند ماه ۱۰ سال پیش در واپسین روزهای سرد زمستانی سال ۱۳۸۹ به آسمان‌ها پرکشید وجاودانه شد.

آن مرحوم دانش آموخته مقطع دکترای رشته دامپزشکی دانشگاه شیراز بود که به دلیل علاقه فراوان به فعالیت‌های شیلاتی از ابتدای اشتغال و مراحل استخدامی جذب شیلات استان‌های جنوبی کشور شد.

دکتر مشایی فرزند ساحل بود ودر سال ۱۳۴۵ در استان زیبای مازندران و شهر تنکابن پا به عرصه وجود نهاد ودر زمان مرگ ناگهانی که بر اثر ایست قلبی به وقوع پیوست حدود ۴۵ سال داشت ودر آغاز مسیر شکوفایی هرچه بیشتر علمی خویش بود اما بنابر تقدیر الهی جوانمرگ شد.

تالیف و ترجمه بیش از ۲۵ کتاب با موضوع ماهی و میگو و سایر آبزیان توسط مرحوم دکتر مهرداد عبدالله مشایی تا سال ۱۳۸۹ نوید یک ستاره درخشان و بی ادعای عرصه مکتوبات تخصصی گستره شیلات وآبزیان را در کشور می داد که متاسفانه اجل مهلت بیشتری به ایشان نداد.

بغض وکینه نسبت به درخشش وی در عرصه نوشتاری هرگز از صبوری و آرام بودن شخصیت درونگرای ایشان نکاست زیرا با اخلاق و ورزشکار رزمی و رهنورد همکاران خود در فتح بسیاری از قلل مرتفع در مسیر کوهنوردی ایران بود.

دکتر مشایی از هیچ امکانات اداری بهره‌برداری نکرد، هیچ گونه رانت و پروانه پرورش ماهی و میگو و…را تصاحب نکرد و اسیرش نشد و از بند( ب) تبصره ۱۳ قانون بودجه کل کشور مصوب سال ۱۳۷۳ مبنی بر واگذاری اتومبیل‌های اداری ( غارت بیت المال) به مدیران شکم سیر (دولت سازندگی وقت) هرگز استفاده نکرد.

این همه مفید به فایده بودن، نگارش و تالیف، مستاجر بودن در تهران همراه خانواده سه نفره‌اش و خدمت به کشور و جامعه باید هم حس حسادت و بغض و کینه برخی نامدیران رانتی بی‌لیاقت و بی‌کفایت و باندی را سد راه نگارش خود می دید ولی دم فروبسته بود.

شخصیت والا وجنتلمنی مرحوم دکتر مشایی آنقدر در اوج بود که هرگز کوته له‌های فکری را نمی‌دید و برایش اهمیتی نداشت.

فرزندان مرحوم دکتر مهرداد مشایی یعنی سپهر ۲۰ و سارینا هم اینک ۱۳ ساله هستند که ادامه دهنده راه با شکوه پدر مرحومشان هستند.

دکتر مشایی رها شده در دریای شیلات بود و با باقیات صالحات عرصه نوشتاری شیلاتی نام خود را جاودان نمود ودر آن مقطع هرگز وامدار واسیر لمپن‌های رانت خوار نشد.

نگارنده بر این اعتقاد است که به دلیل تنگ نظری‌ها و عقده‌های درونی برخی افراد در این عرصه حتی و هرگز به حق وحقوق قانونی خود دست نیافت ودر روز حسابرسی موعود یعنی یوم القیامه خیلی‌ها باید پاسخگوی جفای روا شده در حق ایشان و خانواده و فرزندان آن مرحوم باشند اگر به پل صراط اعتقاد داشته باشند.

در دهمین سالگرد درگذشت دکتر مهرداد عبدالله مشایی نام و یادشان گرامی و روحشان در سرای ابدیت و آرامش غرق شادی و آسایش.

فراموش نکنیم که گاهی اوقات حسادت‌ها و بغض و کینه‌های برخی بیکاران و شعار دهندگان بی محتوا و کوته له‌های فکری، افراد شایسته و دارای خط فکری خاص را دق مرگ کرده و خواهد کرد اما مهم اثربخشی مفید افراد است که جاودانه خواهد ماند…