ضرورت مبارزه با آفات سیاسی بخش کشاورزی، بر اساس گزارش اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد تا سال ۲۰۳۰ میلادی که سند آن در سطح کشورهای عضو منتشر شده است (The Sustainable Development Goals Report) اهداف ۱۷ گانه آن با شرح جامع توضیح داده شده است که در بیش از نیمی از اهداف ۱۷ گانه آن در بخش آب و خاک و تنوع زیستی، اکوسیستم آبی وخاکی و غذای مورد نیاز بشر در جهان معاصر تاکید شده است.

دستیابی به امنیت غذایی و ترویج کشاورزی پایدار

ایجاد دسترسی و مدیریت پایدار آب

ایجاد و دسترسی به انرژی‌های پاک و نو

الگوی تولید و مصرف مسئولانه

اتخاذ اقدامات برای مبارزه با تغییرات اقلیمی و اثرات آن

حفاظت و استفاده پایدار از اقیانوس ها، دریاها و منابع دریایی

حفاظت، بازسازی و ارتقای اکوسیستم و جلوگیری از بیابان زایی واز بین رفتن تنوع زیستی جانوری وگیاهی

ایجاد زیر ساخت‌های نوآورانه و کاهش ضایعات تولید محصولات کشاورزی و….

اکوپرشین، علیرضا کیهان‌پور: در زمان کنونی متاسفانه بخش کشاورزی بیشترین صدمه و آسیب را از تفسیر به رای شخصی و تشکیلات سیاسی وابسته به آن دریافت کرده است وتن نحیف و خسته و درمانده آن در نزد بهره برداران و مصرف کنندگان این سفره بزرگ غذایی در راستای تحکیم امنیت غذایی و دسترسی به خوراک لازم به منظور تحقق اهداف و الزامات امنیت تغذیه‌ای به عینه قابل درک و بسیار ملموس است.

همگام و همسو با مشارکت‌های جهانی و علوم پیشرفته از آنجا که مقوله امنیت غذایی و کار کردن در بخش کشاورزی فقط میدان تخصص مسئولانه و تاب‌آورانه است، اینک نیاز ضروری به یک کانسپت و مفهوم جدید مدیریت غیر سیاسی در تشکیلات دولتی بخش کشاورزی بیش از گذشته احساس می‌شود.

آمد وشد اتوبوسی تعدادی از مسوولین عالی و میانی حتی در سطوح کارشناس مسئول، در ادوار مختلف و روز از نو و روزگار مدیریت از نو بر تن زخمی این بخش راهبردی همواره و در تاریخ معاصر ناخواسته ویا خواسته چنگ اندازی کرده که بیشترین آسیب را به کشاورزان، تولید‌کننده‌گان، بهره وران وبه ویژه آحاد مردم متاسفانه وارد کرده است.

با تاکید دوباره و چند باره بر لزوم تحقیقات پایه و احترام به همه پژوهشگران عرصه کشاورزی در تمامی رده‌ها با الزام به کارگیری نتایج و دستاوردهای ارزشمند آنان در تمامی زیر بخش‌های وابسته به مدیریت بخش اجرایی و نه کپی برداری و تکرار آزمون و خطا باید در عرصه اجراء شاهد دگردیسی و جدا شدن مسوولین تحقیقاتی در بخش اجرایی و تحقق اهداف کمی و کیفی متنوع این مولفه تحکیم امنیت غذایی و بازگشت مسئولانه به آشیان وخاستگاه قبلی خود یعنی بخش تحقیقات باشیم.

در دهه هشتاد که برای نخستین بار سر در دانشگاه تهران را در ورودی ضلع جنوبی آن با آب شستشو دادند، معماران، دانشمندان و متخصصین متوجه یک نکته زیبا و بسیار تخصصی و قابل توجه شدند که وقتی آب با فشار این سردر بتونی خاص را شستشو می‌داد به دلیل همنشینی نرم و مسالمت آمیز بتون خاص آن که توسط طراح و اجراء کننده آن یعنی مرحوم مهندس کوروش فرزامی دانش آموخته دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران طی سال‌های ۱۳۴۶_ ۱۳۴۵ انجام پذیرفته بود آب شستشوی سر در دانشگاه تهران در روزنه‌های بتون جذب و از طرف دیگر به آرامی خارج و افراد و محیط را خیس نمی‌کرد و به اشخاص پاشیده نمی‌شد.

اتخاذ تصمیم و رویکرد علمی و تخصصی به بخش کشاورزی و بازتاب مدیریت نابلد و ناکارایی آنان به ویژه در عرصه تولید و عرضه مرغ وگوشت، تخم مرغ، لبنیات، تامین نهاده‌های مورد نیاز دام و طیور وآبزیان با تاکید بر تاثیرداشتن تعاملات فرا بخشی و سازمانی، آتش سوزی جنگل‌ها، مراتع، سیل وسیلاب، قانون انتزاع، ستاد تنظیم مثلا بازار، انفعال و بی‌انگیزگی برخی مسئولین در روزهای پایانی منتهی به دوران دولت دوازدهم، تهیه و تدارک به موقع نهاده‌های کود و سم و بذور باتعامل و هم‌اندیشی فرا سازمانی، حمل و نقل مناسب، نمود حدود ۳۰ درصدی ضایعات از مزرعه تاسفره، کاهش تنوع زیستی گیاهی و جانوری، تهی شدن نسبی استخر‌های ژنی(Gen Pool) گونه‌های بومی و مقاوم و پدید آورنده پروتئین با منشاء گیاهی و حیوانی و…. بر عکس تمهید اندیشمندانه طراح و مجری طرح ۵۵ ساله سردر دانشگاه تهران که در فهرست آثار ملی و فرهنگی کشور ثبت شده است.

 عوارض تلاطم‌های مدیریتی این بخش در عمل ودر مقابل دیدگان همه دامنگیر مردم، تولید کننده و مصرف کننده شده است.

که حکایت بازار دل آزار آن به عنوان مثال از زنده به گور کردن میلیون‌ها قطعه جوجه زبان بسته یک روزه در فروردین ۱۳۹۹ وتا صف‌های طولانی تهیه مرغ در شرایط سخت کرونایی و ماه مبارک رمضان سال جاری که موجب آسیب روحی، روانی، منزلتی و شخصیتی مردم شد آغاز و به کمیابی و حتی در اوقاتی به نایابی و قاچاق مرغ زنده هم انجامید؛ شاید لزوم رونمایی از سیاست‌زدایی از بخش کشاورزی و همنشینی نرم کاشت و داشت و برداشت بین آب وخاک این بخش باشیم که نمونه‌اش حضور مشاوران بازنشسته یا همان روئین تنان آرش ۷۰ و ۸۰ ساله که به نظر می‌رسد جز سربار هزینه‌های جاری بر بیت‌المال و میدان ندادن به جوانان دانش آموخته و متخصص بخش کشاورزی کارنامه‌ای در خور دفاع نداشته و از دل ودرون همان روابط سیاسی وایل وقبیله‌ای نانوشته برون‌زایی شده‌اند که این همزیستی و همنشینی نرم را به تاخیر انداخته و امید زمانی است که مهندسین دانش آموخته کشور در این بخش که هزینه‌های بسیاری برای آموزش این عزیزان صرف شده است پس از طی مراحل استخدامی، نفس تازه‌ای به کالبد این بخش بدمند و صرفا فقط به فکر کار و تلاش و در راستای اهداف مهم این بخش استراتژیک در سراسر کشور باشند.