پرسپولیس یک- استقلال تاجیکستان صفر، پرسپولیس موفق به شکست استقلال تاجیک در خاکش شد اما چرا این بازی برای قرمزها آنقدر سخت و دشوار از آب در آمد؟

۱-  بدون شک ورزشگاه پر هوادار و مهمتر ازآن چمن مصنوعی که درآن همه قوائد فیزیک( برخورد توپ با زمین) تغییر می‌کند، بزرگترین ضربه را به پرپسولیس زد.

اکوپرشین، مهدی طاهرخانی: بشمارید چند بار قرمزها زمین خوردند و چقدر در استپ و دریبل ناموفق بودند.

کنفدراسیون فوتبال آسیا به دنبال ترویج فوتبال در کشورهای کوچکتر است و آرزو داشت استقلال تاجیکستان از سد پرسپولیس بگذرد تا این پروژه آنها رونق بگیرد.

در شهر دوبی که اکثریت با بهترین واکسن‌های جهان واکسینه شدند ورود تماشاگر برای استقلال و الهلال ممنوع بود اما در شهر دوشنبه گفتند هیچ مشکلی وجود ندارد.

این یعنی استاندارد دوگانه در نهاد عمیقا فاسد کنفدراسیون فوتبال آسیا.

۲-  جدا شدن سه بازیکن پرسپولیس در سه نقطه مختلف فقط با گذشت زمان و تمرین و بازی‌های متوالی ترمیم می‌شود. اما متاسفانه هیچ بازی پرفشاری در این ۴۰ روز که فوتبال تعطیل بود نداشتیم تا یحیی اینچنین مجبور به ریسک شود.

رضا اسدی در مهمترین قسمت میدان جانشین احمد نور شد و طبیعتا باید دست کم ۱۵ مسابقه کنار آنهاباشد تا جا بیافتد. اما او امروز مجبور شد سریع خودش را وفق دهد.

نورالهی ۳ سال زمان خواست تا خودش را ثابت کند اما این فرصت برای اسدی تنها دو هفته بود.

۳-  نوع بازی تدافعی و پارتیزانی استقلال تاجیکتان کار را برای پرسپولیس سخت کرده بود. مهدی ترابی اگرچه گل زد اما یکی از روزهای متوسط  رو به بدش را پشت سر گذاشت.

او در دریبلینگ و ارسال پاس‌های کلیدی ناموفق بود. وحید امیری دوندگی فراوان داشت اما در مهمترین صحنه بازی نتوانست در تک به تک دروازه حریف را باز کند و رضا اسدی هم دقیقا چنین اشتباهی را با تعلل بیجا مرتکب شد.

(تصور کنید اگر نورالهی انجا بود) اگر این بازی ۳ ماه قبل در چمن طبیعی انجام می‌شد پرسپولیس به راحتی با تفاضل گل از سد حریف عبور می‌کرد. تصور نکنید پر کردن جای نور و شهریار به همین سادگی‌ها خواهد بود.

۴-  در این بازی‌ها با این شرایط تنها و تنها نتیجه اهمیت دارد و بس.
خوشبختانه با همه این سختی‌ها و در لحظاتی که همه منتظر اوقات اضافه و ضربات پنالتی بودند، سانتر مهدی ترابی به صورت مستقیم درون دروازه جا خوش کرد تا عملیات دوشنبه اینچنین با موفقیت به پایان برسد.