اکوپرشین،‌ علیرضا کیهان پور تحلیلگر بخش کشاورزی: این روزها در خبرهای وزارت جهاد کشاورزی و شرکت ها و سازمان های وابسته به این وزارتخانه شاهد تبادل و امضای تفاهم نامه های زیادی هستیم که دوره زمانی و سرعت برگزاری این نشست ها برای صاحبان خرد شائبه برانگیز است و سوالات جدی در اذهان ایجاد می کند که بر صاحبان قلم، وظیفه ایجاد می کند که به این موضوع بپردازند و نسبت به تنویر افکار عمومی اقدام کنند.

این سوال ذهن ما را اشغال کرده، آیا وزارتخانه از پرسنل متخصص و با تجربه کافی برخوردار است که بتواند به همه طرف های مقابل مشاوره و هدایت لازم را برای برداشتن گام های دقیق و متوازن در تعریف مفهومی تفاهم نامه و همکاری ها و تدارک چارچوب های قراردادی ارایه دهد و بر فرآیند تکوین بسته های قراردادی به صورت گام به گام نظارت کند تا از توازن و سودمندی این تفاهم نامه ها برای طرفین اطمینان حاصل شود؟ در حال حاضر کارکنان، مدیران، معاونین و… همواره در تمایز بخشی بین مفهوم قرارداد و تفاهم ‌نامه دچار مشکل هستند و تعریف دقیقی از این دو مفهوم ندارند.

به همین دلیل سعی شده در این مطلب اطلاعاتی در خصوص تفاهم‌نامه و وجوه تمایز آن از سایر مفاهیم مشابه در اختیار خوانندگان قرار ‌دهیم. برای شروع هر فعالیتی در گام نخست تنظیم روابط طرفین از اهمیت زیادی برخوردار است. برای تنظیم این روابط، افراد نشستی برای مذاکره برگزار می‌کنند و سعی در رسیدن به تفاهم در زمینه‌های مورد نظر می‌کنند. این امر پیش مقدمه تنظیم یک قرارداد است که گاهی منتهی به تنظیم یک سند کتبی به نام تفاهم ‌نامه می‌شود. پس تفاهم نامه یک فرآیند پیش قرارداد می باشد که نقشه راه است اما تعهد و ضمانت اجرایی قرارداد را ندارد.

حال که نهضت تفاهم نویسی در دستور کار وزارتخانه  قرار گرفته باید یک واحد نظارتی به عنوان مغز متفکر هدایت فرآیند اجرایی این تفاهم نامه ها در وزارت جهاد کشاورزی را برعهد گیرد و چارچوبی را برای شرایط حرفه ای هدایت اجرایی این تفاهم نامه توسط معاونت ها، سازمان ها و شرکت های وابسته به وزارتخانه طراحی کند، چرا که تعریف مفهومی تفاهم نامه در بخش های مختلف اقتصادی و تدارک و مذاکره قراردادهای تامین مالی یا سرمایه گذاری مشترک در این بخش ها، به نوعی در برگیرنده ملاحظات تخصصی مشابهی به لحاظ شیوه سازماندهی اسناد فنی، مالی و حقوقی و رساندن پروژه ها به مرحله اجرا است. بنابراین باید مدیران و کارمندانی که به لحاظ حرفه ای صلاحیت، هدایت و نظارت، تعریف و تدارک تفاهم نامه هایی که در آینده به قرارداد می انجامد، تربیت شوند.

در خاتمه امید می رود که مسوولان جهادی، بیش از پیش به بار حقوقی و اجرایی این تفاهم نامه ها بپردازند و از برگزاری شوهای تبلیغاتی و رسانه ای پرهیز کنند که راه حضور در رسانه ها این نیست و به عمل کار برآید به سخندانی نیست.